Hayat Devam Ediyor...

Bu aralar yazmak içimden gelmiyor. Son günlerde yaşadığımız çocuklarla ilgili üzücü durumlar beni çok etkiledi. Bir yerlerde acı çeken annelerle ben de acı çektim, üzüldüm, içim yandı. Yaşananlar karşısında ne desek boş. O ailelerin acılarını hafifletmek kolay değil. Sadece sabır dilemekten başka elimizden bir şey gelmiyor sanırım.

Konu çocuk olunca akan sular duruyor işte. Daha minicik bedenlere olumsuz hiç bir şeyi yakıştıramıyoruz. Sadece son yaşanan olaylar değil acı çeken, çocuğunun yolunu bekleyen, hasta çocuğuna kendini feda eden bir çok anne var elbette. Biz gündemde olup haberlerde gördüklerimizi biliyoruz sadece. Allah kimseyi evlat acısıyla sınamasın. Tarifi zor sadece yaşayanın bileceği bir durum. 

Bu olayları gördükçe ben de tedirgin oldum tabi. Evin içinde bile azıcık sesleri kesilse neredeler diye koşuyorum. Balkonları, dış kapıyı kilitliyorum. Zaten evin içinde bir çok güvenlik önlemini almıştık. Yine de aniden ellerine bir şey geçer diye daha bir dikkatliyim. İnstagramdan çocuklarımın resimlerini kaldırdım. Bir çocuk oyununu telefonunuza indirdiğinizde çocuk istismarcıları tarafından gözetlendiğinizi öğrendikten sonra zaten çocuklarımın resimlerini paylaşmaktan korkuyordum. Sonuçta şifreli vs ama internette isteyince isteyen birçok şeyi yapabiliyor.

İnsan etraftaki tehlikeleri farkettikçe daha da bir endişe taşıyor çocuklar için. Şimdi daha çok küçükler bizim korumamız altındalar. Biraz büyüyüp hayatın içine girmeye başladıklarında kötülüklerden tehlikelerden nasıl koruyacağız endişesi taşıyoruz ister istemez. Asla anlayamadığım nasıl bir ruh hali olduğuna da anlam veremediğim, aklımın hayalimin almadığı çocuk istismarlarına karşı özellikle.

Nasıl insanlıktan çıkıp bu noktaya gelir biri. Gerçekten ben asla ama asla anlayamıyorum. Asla da anlamak istemiyorum. Hani Allah'ın gücüne gitmesin derler ya ben de öyle diyorum ve her şerde bir hayır vardır sözüne çok inanan biri olarak çocuk istismarı ve ardından o küçücük bedene kıyanların olaylarındaki hayrı ben görmekte zorlanıyorum.

Toplumumuzda böyle insanların olduğunu, belki de çok yakınımızda, bindiğimiz otobüste, gezdiğimiz parkta, gittiğimiz yerlerde olduklarını düşündükçe çocuklarım için bir daha endişeleniyorum. Anne baba olarak çocuklarımıza çok çok iyi sahip çıkmalıyız. Çocuklarımızı da yaşlarına uygun şekilde bilinçlendirmeliyiz.

Kendi çocukluğumu hatırlıyorum da biz sokaktan içeri girmezdik. Hani 90'lar Dizisinin şarkısında diyor ya '' Biz sokaklarda oynayan dertsiz son çocuklardık.'' Aynen öyleymiş meğer.. Saatlerce sokakta oyunlar oynardık. Öyle tedirgin olunacak durumlar yokmuş o zamanlar demek ki. Şimdi çocuklar sokakta yine oynuyorlar belki ama anne baba biraz uzaktan onları izliyor. Öyle akla hayale gelmedik olaylar duyuyoruz ki, bir anlık dalgınlık bile çocuğunuzun gözden kaybolmasına neden olabiliyor. Şimdi anneler babalar da dertli çocuklar da sanırım..

Böyle işte bende durumlar. Tabi öncelikle insan olarak ve bir anne olarak etrafımda olup bitenlere duyarsız kalamam. Bazıları diyor ya '' Aman izleme böyle programları, dinleme bunları! '' diye. Kısaca '' Duyarsızlaş! '' diyor. Hayatta pozitif düşünceye inanan biriyim ve endişelerimizin biz düşündükçe gerçeğe dönüşme ihtimaline.. Elbette ah vah ne olacak halimiz modunda değilim.. Sadece üzgünüm ve bunu paylaşmak istedim. Allah herkesin çocuğuna sağlık versin, korusun.. Ateş düştüğü yeri yakıyor ve hayat devam ediyor.. Sevgilerimle..